ทุ่งโศกเศร้า(จบในตอน)

   วันหนึ่ง ณ ทุ่งโศกเศร้า 
มีหญิงสาวน่าตาน่าเอ็นดู เดินทางมาพร้อมความทุกข์ในใจ
เธอร้องไห้ ซบหน้าลงกับมือ
ไม่นานหลังจากนั้น ฝนที่ตั้งเค้ามานานก็พลันเทลงมา
หญิงสาวเปียกปอนยิ่งทุกข์หนัก ไม่มีใครรักแม้กระทั่งฝนฟ้า
น้ำตาร่วงเผาะเยอะเย้ยโชคชะตา
ใครบางคนก็เดินเข้ามา
"เธอทำให้ฉันไม่มีที่อยู่" เธอพูดจบแล้วจากไป 
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยเรียกไว้
"เธอเป็นใคร ฉันทำอะไรให้เธอ"
คนนั้นหันกลับมามองด้วยสายตานิ่งเฉย
"เธอซึ่งละเลยในตัวฉัน ขับไล่ไสส่งไม่เว้นวัน เธอจำฉันไม่ได้หรือ"
หญิงสาวเพียรคิดตริตรอง เมียงมองแต่นึกไม่ได้
"ขอโทษฉันคิดไม่ออก"
"ฉันคือเธอเมื่อยามหัวเราะอย่างไรเล่า"คนนั้นเอ่ย
"แต่เธอไม่ได้หัวเราะเลย"
"นั่นเพราะเธอไม่ยอมรับฉัน ยามใดเธอร้องไห้หรือทุกข์ใจ 
เปรียบได้เธอทำร้ายฉันลง ยิ่งคิดแย่มากมายแค่ไหน 
ฉันก็โดนขับไล่ไปเท่านั้น เธอทำลายที่อยู่ของฉัน 
จึงไม่มีวันที่ฉันจะหัวเราะอีก" พูดจบก็เดินจากไปในที่สุดลับตา

  ฉันนั่งมองเหตุการณ์เบื้องหน้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ 
ที่แห่งนี้ไม่เคยมีวันฟ้าใส 
เสียงรอบกายมีแต่เสียงสะอื้นไห้
เอื้อนแผ่วมาแต่ไกล
ที่แห่งนี้คือทุ่งโศกเศร้า 
มีเพียงความหนาวเหน็บและเสียงโหยหวนระงม
สายฝนแทบไม่เคยหยุดตก

  ฉันก้าวเดินออกไป 
หญิงสาวยังคงร้องไห้ น้ำตาเธอเริ่มแห้งเหือด
เธอลุกขึ้น และ เดินจากไป

  เมื่อเวลาผ่านไป 
ณ ที่แห่งนี้ก็เหลือเพียงตัวฉันและความโศกเศร้าของผู้คนมากมาย
ที่ทุ่งโศกเศร้านี้

       ฉันมีเรื่องราวมากมายจะเล่าให้เธอฟัง เป็นเรื่องราวที่เจ้าของเหล่านั้นไม่ต้องการ แม้เป็นเรื่องราวน่าโศกเศร้า แต่มันก็อาจทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นได้เช่นกัน

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานแสนนานมาแล้ว มีสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นที่ซึ่งรวบรวมไว้ด้วยความทุกข์โศกของผู้คนมากมายซึ่งพวกเขาเหล่านั้นไม่ต้องการ มีเพียงสายตาคู่หนึ่งคอยมองดูพวกเขาเหล่านั้นนั่งทุกข์ทนจมอยู่กับความเศร้า ไม่มีใครเห็นหรือรับรู้ถึงสายตาคู่นั้น ไม่มีใครทราบถึงตัวตนเจ้าของสายตาคู่นั้น ไม่มีใครตระหนักว่าเจ้าของสายตาจะมีรูปร่างอย่างไร เพศใด หรือมีจุดประสงค์อะไร ไม่ว่าอย่างไรสถานที่แห่งนั้นก็จะประกฏขึ้นต่อบุคคลเพียงครั้งเดียวในชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นเมื่อถึงคราวที่ทุกข์ใจที่สุด สถานที่แห่งนั้นเรียกว่า "ทุ่งโศกเศร้า"

ที่ทุ่งโศกเศร้ามีสิ่งที่ก่อเกิดขึ้นมาเพื่อรับรู้ถึงความทุกข์ใจของผู้คน แม้จะมีรูปร่างอย่างไรก็ได้ เพราะไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงตัวตนของสิ่งนั้นได้ก็จริง แต่รูปร่างโดยง่ายของสิ่งที่เฝ้ามองความทุกข์ คือ ร่างมนุษย์เด็กผู้หญิงอายุราวสิบสองถึงสิบสามปีเพราะเป็นร่างที่เคลื่อนไหวง่าย เบา และปราดเปรียวแบบเด็ก ที่เป็นเพศหญิงนั้นเพราะมีความทนต่ออารมณ์โศกเศร้ารุนแรงได้ดีกว่าร่างเพศอื่น แม้"เธอ"จะไม่แยแสต่อความเศร้าหมองทั้งปวง แต่เธอก็ยังมีความสนใจในเรื่องราวสาเหตุแห่งความทุกข์เหล่านั้นอยู่ เมื่อถือกำเนิดมาโดยมีหน้าที่เพียงเฝ้ามองและรับทราบถึงความโศกเศร้าและทุกข์ใจของผู้คนอันเป็นความรู้สึกด้านมืดของโลก เธอจึงบริสุทธิ์ ขาวสะอาดอย่างถึงที่สุด แต่ว่าเรื่องราวที่เล่าต่อไปนี้ไม่ได้เป็นเรื่องราวการกำเนิดขึ้นของ"เธอ"แต่อย่างใด เป็นเรื่องราวของผู้คนที่จะเรียกว่าเป็นของสะสมของเธอก็ว่าได้ เรื่องราวเหล่านั้นมีอยู่ว่า...